قصه, فیلم، موضوع برنامه، ریتم، کادربندی، استفاده از رنگ ،وسائل و ابزار صحنه، تابلوهای خاص هر برنامه و به طور کلی هر چیزی که به فیلم یا برنامه لطافتی می‌بخشد که تماشایش را برای کودکان دلپذیرتر میکند در حیطه «ساختار» می‌گنجد.
برنامه ساز در برنامه کودکان میتواند از یکی از این سه زاویه دید استفاده کند .۱- از موضع بزرگترها به دنیای کوچکترها نگاه کند؛ ۲- از موضع کوچکترها به دنیای بزرگترها نگاه کند؛ و ۳- از موضع کوچکترها به دنیای کوچک ترها نگاه کند. کودکان در استفاده از رسانه های مختلف در جستجوی سرگرمی، اطلاعات، ارتباطات اجتماعی و امکانات بیشتر برای شناخت هویت خود هستند و میخواهند تجربه های مخصوص به خودشان)و نه بزرگسالان( را به دست آورند. آنچه کودکان به آن نیاز دارند تنها تفریح و سرگرمی نیست. آنها میخواهند یاد بگیرند و از طریق محتوای جدی رسانه ها به احساس تعلق اجتماعی برسند و گاهی اوقات نیز با کودکان نظیر خود همسان شوند.
قالبهای مناسب برنامه های دینی کودکان
عمده ترین تقسیم بندی برنامه های کودک از جنبه فرم یا قالب ساخت به این شرح است: کارتون، فیلم سینمایی کارتونی و غیر کارتونی، سریالهای کارتونی و غیر کارتونی، مسابقه، برنامه های عروسکی، مستند، پانتومیم، تئاتر تلویزیونی و نهایتا جنگ تلویزیونی. میزان درصد بیننده در برنامه های کارتونی به سمت برنامه‌هایی که کمتر حالت نمایشی دارند، کاهش می یابد. به عبارت دیگر هر چه برنامه ها به حالت روایتی شدن و گفتگو نزدیک میشوند از میزان توجه مخاطبان کودک و نوجوان به آن کاسته میشود. در ساخت برنامه های کودکان باید از اشکال متنوع و شاد که با رنگهای گرم و حداقل خنثی رنگ آمیزی شده اند استفاده کرد. موسیقی متن برنامه باید به شکل و محتوای برنامه های ویژه کودکان متناسب باشد و از نشان دادن مسائل غم انگیز، اضطراب آور و با ترسناک باید دوری جست.
فاطمه سازمند
انتهای پیام
