کشور ایران با همه‏ی این خصوصیات فرهنگی عمیقی که شما می‏گویید و راست هم می‏گویید و من هم به همین‏ها اعتقاد دارم، تحقیر شد. پنجاه، شصت سال کسانی بر ما حکومت کردند که آورنده‏ی آن‏ها، نه اینکه ما نبودیم- چون در ایران حکومت مردم به این صورت اصلًا سابقه نداشت- بلکه دلاوریِ خودشان هم نبود. ای‏کاش اگر دیکتاتور بودند، اقلَّا مثل نادرشاه با زور بازوی خودشان، یا مثل آغامحمدخان با حیله‏ گری خودشان بر سر کار آمده بودند؛ اما این‏طور نبود. دیگران آمدند و آن‏ها را بر این ملت مسلّط کردند و تمام منابع مادّی و معنوی این ملت را به غارت بردند. با رنجها و محنتهای بسیاری، حرکت عظیمی در مقابل این پدیده‏ی شوم اتّفاق افتاد و توانست با فدا کردن جانها و با عریان کردن سینه ‏ها در مقابل دشنه‏ی دشمن غدّار، به جایی برسد. این زیبا نیست؟ هنر چگونه می‏تواند از کنار این‏ها بی‏تفاوت بگذرد؟ این توقّعِ انقلاب است. هنر انقلابی‏ که ما از اوّل انقلاب همین‏طور گفتیم و آن را درخواست کردیم، این است. آیا این توقّعِ زیادی است؟ موسیقی و فیلم و تئاتر و نقاشی و سایر رشته‏های هنریِ شما باید به این مقوله بپردازد؛ این‏ها چیزهای لازمی است. توقّعِ انقلاب از هنر و هنرمند، یک توقّعِ زورگویانه و زیاده‏خواهانه نیست؛ بل مبتنی بر همان مبانی زیباشناختی هنر است. هنر آن است که زیباییها را درک کند. این زیباییها لزوماً گل و بلبل نیست؛ گاهی اوقات، انداختن یک نفر در آتش و تحمّل آن، زیباتر از هر گل و بلبلی است. هنرمند باید این را ببیند، درک کند و آن را با زبان هنر تبیین نماید.
البته من انکار نمی‏کنم که بعد از انقلاب در زمینه‏ی هنر دینی- تا آنجایی که بنده مجال دارم و درک می‏کنم؛ چیزهایی هم وجود دارد که ما به عنوان یک مستمع شاید درست نمی‏فهمیم- آثار باارزشی درست شده است که من از کسانی که در این زمینه‏ ها کار کردند، از اعماق دل سپاسگزاری می‏کنم؛ چه بازیگرهایی که نقشهای عالی را، عالی بازی کردند؛ چه آن‏هایی که کارگردانی کردند؛ چه آن‏هایی که متن فیلمنامه ‏ها را نوشتند؛ چه بقیه‏ ی دست ‏اندرکارانی که در زمینه ‏های گوناگونِ کارهای هنری واقعاً وارد بودند. در نقّاشی، خطّاطی، طرّاحی و غیره، کارهای باارزشی شده که به‏ هیچ ‏وجه روا نیست انسان آن‏ها را نادیده بگیرد؛ ولی انتظاری که عرض کردم، همیشه بوده، الآن هم وجود دارد.